Niet de één of de ander
Maar de één én de ander. Samen.
Verdeeld en verbonden
Plaaster, omdat het zo zacht en poudreuse roomwittig is. Mijn favoriet
Rode wol, als haarvaten die verbinding creeren in zachte nacre
Gestapeld, ademende harteklop
Twee
Om het diepe verlangen naar de andere helft
“In 1901 deed Duncan Macdougall een ontdekking: 21,3 gram is het gewicht dat een lichaam verliest als iemand komt te sterven en de ziel het lichaam verlaat.”
Onderhuids gaat over beroeren
Over raken en geraakt worden
een ogen-blik van herkenning, en nog eens terugblikken om te zien of ge het wel goed gezien hebt
of ge het hebt durven denken
het kijkt naar de onzichtbare plekjes - gaten - plooien van een lichaam
die doen herinneren en meteen weer vergeten
het sprokkelt gewaarwordingen bij elkaar
van huid en eelt en vingerafdruk
van dingen die half-af zijn en aarzelen, verder groeien of uit-eenvallen
mekaar zoeken
in lijnen die de blik leiden
van object naar object
webben breien
op en onder de huid
als neuronen verbinding maken
tot alles klopt
maar natuurlijk klopt het nooit
het is nooit gedaan
nooit af
‘O’ is ontstaan vanuit mijn geraakt zijn door het wezen van de psychotische mens. Niets is zo moeilijk te vatten dan zijn ‘alsof-zijn’, en daarom tracht ik het steeds weer te ver-beeld-en.
‘O’ is bijna transparant en vederlicht, als een uitgeblazen eitje. Hij is broos, gebroken, gekarteld, en zijn hoofd zweeft boven de drager. Als aanwezige kijk je er in, erdoor zelfs. Toch zijn er ogen. Die kijken - recht in het heelal - en niet zien. Of voelen wij ons niet gezien?
...
Ik kan geen rationele reden geven waarom ik maak wat ik maak.
Ik zou kunnen zeggen dat ik lichamen aan elkaar wil breien,
Niet met lijnen die een bind-ding zijn,
maar lijnen die zwerven over het warme lijf en er soms ook in gaan
om te zoeken wat er onder de stof zit, of zelfs onder het vel
maar dat is het eigenlijk niet
een lijn schiet te kort
misschien is het eerder een aanraking,
van iets wurmigs dat ik zie en wat me raakt
dat ik dan weer wil geven
in een even grote aaibaarheid
maar vooral kwetsbaarheid- een warm lijfje
en iedere keer is papier te plat, ook al is het zo ge-leefd
en materie te zwaar, ook al kijkt ge er bijna door
om de frêle-heid te kunnen vatten van iets dat nog moet worden en niet weet wat
